Oude column Yesilgöz duikt op: kwam naar Nederland via gezinshereniging, spreekt schande van hard beleid

Op Twitter gaat een column van Dilan Yesilgöz viraal uit 2004. Daarin beschrijft de gewiekste politica hoe ze 15 jaar eerder als kind van linkse Koerdische vluchtelingen via gezinshereniging naar Nederland kon komen. De staat betaalde haar KLM-ticket. De column schreef ze voor de nieuwsbrief van de SP in Amersfoort, de partij waar ze toen actief voor was. Later werd ze lid van de VVD. Als minister van Justitie wil ze gezinshereniging voor vluchtelingen verbieden, dan wel zeer sterk beperken. Over dat voorstel is het kabinet Rutte IV gevallen omdat de ChristenUnie weigerde die harteloze maatregel in te voeren.

In 2004, na de opkomst van Fortuyn verhardde de houding tegenover vluchtelingen al. Yesilgöz verzet zich juist daartegen in de column getiteld 'lk ben ...... een vluchteling'. 

Heel lang geleden was er eens een land dat asielzoekers als mensen behandelde. Dat land heette Nederland. Toen ik als klein meisje van zeven met mijn moeder en zusje van drie uit Turkije moest vluchten voor het Turkse regime, nodigde de Nederlandse regering ons uit en betaalde zelfs onze KLM ticket. Mijn vader wachtte daar al op ons. Zijn reis was een stuk zwaarder geweest, over de bergen van lran en lrak. De kerk richtte ons huis in. Mijn moeder kreeg een mooi kruis om boven haar bed te hangen en ook al waren we niet gelovig, de nonnen vonden dat we wel een handje hulp konden gebruiken, waar die dan ook vandaan zou komen best. Dat kruis hangt nog steeds boven m'n moeders bed. lk en mijn zusje mochten naar school en mijn ouders mochten meteen Nederlands leren. We werden geaccepteerd door de buren, docenten en hadden snel vriendjes. lk weet het, u gelooft mij niet, maar toch is dit verhaal echt gebeurd!

Na een zorgelozejeugd ging ik studeren aan de Vrije Universiteit te Amsterdam. Tijdens mijn studie ontdekte ik langzamerhand dat de vluchtelingen die nu in Nederland aankwamen, opeens als derderangs burgers werden behandeld. "Allemaal gelukszoekers". Geluk ligtwaar je familie en vrienden zln, waar je je thuis voelt. Niemand verlaat zijn thuis voor de lol, ook ik niet. lk besefte steeds meer dat ik enorm veel mazzel had gehad. Als wij 15 jaar later waren gevlucht had ik nu dit stuk niet kunnen schrijven, zat ik nu in een MC, wachtend op het moment dat ik gedeporteerd zou worden. De mogelijkheden die ik in Nederland heb gekregen wilde ik ook graag aan andere vluchtelingen bieden. Actief worden binnen een politieke partij, in de hoop iets te kunnen doen, leek mij de enige oplossing. Met de SP hoop ik binnen Amersfoort een verschil te kunnen maken in de levens van de vluchtelingen. We vergeten vaak dat hun levens aljaren stil staan, wachtend in een MC. Daar zit enorm veel levensvreugde, kennis en passie weggestopt!